dla Moniki co kombinezon miała :)

Zapowiadał się dziś taki fajny, prawdziwie styczniowy dzień. Wstałam o 6.00 - no dobra o 6 to zadzwonił budzik :). Ja wstałam po 3-krotnej drzemce czyli o 6.30 :). Spojrzałam za okno a tam zabieliło się :) Pomyślałam sobie, że wreszcie dzieciaki zobaczą co to znaczy zima :). No, ale sprawdziło się przysłowie "Nie chwal dnia przed zachodem słońca". O 9.00 już śladu nie było po śniegu. Znów poszarzało. Pamiętam, jakie za moich szkolnych lat były zimy. Jak w ferie i nie tylko zjeżdżaliśmy z górki na tyłkach. Pamiętam oblepione śniegiem, zmarznięte spodnie, mokre kurtki i czerwone policzki. Doskonale pamiętam tą euforię, radość i jak zawiązywały się relacje "między dziecięce". Niechęć jak trzeba było iść do domu, bo co chwilę słychać było tekst:" ......(tu padało imię dziecka) doooo doooomuuuuu". Pamiętam wysoką górkę (teraz to góreczka jest :)) między blokami. Zjeżdżaliśmy tam na sankach, ale najczęściej na "tyłkach". No kto ustał na nogach to był PÓŁTORA GOŚCIA :). Kilka lat później jak już na zjeżdżanie nie wypadało podlotkom chodzić, spotkałam się przypadkiem z dziewczyną, z którą tam zjeżdżaliśmy. Miała kombinezon i brałyśmy Ją żeby zjeżdżała na stojaka jako pierwsza - JAK UPADNIE TO MNIEJ JĄ ZABOLI :). Ona chodziła do tzw. medyka, czyli Liceum Medycznego w Kozienicach a ja dojeżdżałam do Pionek do Technikum Chemicznego tzw. czerwonego :) i przez różny splot wydarzeń się spotkałyśmy. Powiedziała, że się mnie bała, chociaż ja byłam niezwykle spokojnym dzieckiem. Różnica wieku miedzy nami wynosi równy rok - obydwie się urodziłyśmy 22 kwietnia :) znajomość utrzymała się do dziś.
Pozdrawiam Cię Moniko serdecznie :)